Turecki Van

Rasa pochodzi z północno-wschodniej części Turcji, a dokładnie ze wschodniej Anatolii z rejonu jeziora Van. Tam koty żyły wraz z ludźmi, łapały ryby w jeziorze (co wyjaśnia ich zamiłowanie do wody). Uznawano je za święte, co oznaczało, że podlegały ścisłej ochronie, która zabraniała na przykład wywożenia kotów z kraju. Ich turecka nazwa to Van Kedisi, ormiańska „wana katu”, a kurdyjska „piszyka wane” (Pişika Wanê). Dawniej bywały nazywane kotem kurdyjskim. Oczywiście ich nazwa wywodzi się od miejsca pochodzenia. Co ciekawe koty tej rasy nadal żyją nad jeziorem Van… jednak już w całkiem innych warunkach.

Turecki Van jest objęty ścisłą ochroną, ponieważ grozi mu wyginięcie. Władze w Turcji rozpoczęły starania, aby odtworzyć gatunek, który został uznany za wizytówkę tego kraju, a nawet dobro narodowe. Natomiast Centrum Badań Van Kedisi prowadzi badania nad tą rasą. Niektóre osobniki są przenoszone do ogrodów zoologicznych Nadal zabroniony jest wywóz kotów z kraju. Co nie zmienia faktu, że nadal można spotkać się ze sprzedażą nielegalnie wywiezionych kotów. Ciężko też hodować tego kota, ponieważ może on otrzymać rodowód dopiero po spełnieniu wszystkich wymagań organizacji felinologicznych. W Polsce są dwie hodowle zajmujące się Tureckim Vanem – Celtur oraz Murasu. Liczba zarejestrowanych kotów jest jednak niewielka.

Pierwszy osobnik został sprowadzony do Anglii dzięki pani Laurze Lushington. Stało się to w 1955 roku, a następnie rozpoczęto prace hodowlane. Rasa została uznana za odrębną w roku 1969. Wzorzec rasy został opracowany na podstawie dwóch przedstawicieli rasy, które zostały przywiezione do Anglii.

Na koniec należy dodać, że Turecki Van jest odmianą kota angorskiego. Zastanówmy się, co jeszcze wiemy o tym rzadko spotykanym kocie.

Wygląd i typ sylwetki

 To jedna z niewielu ras, które gdy tylko zostaną wychowywane w pobliżu wody – potrafią i lubią pływać. Ich futerko szybko wysycha. W pływaniu pomaga im także powiększony fałd skory między pazurami. W wodzie kot rozcapierza łapę, a fałdy skóry działają podobnie jak płetwa.

Jak wygląda kot tej rasy? To śnieżnobiały kotek, który na główce ma jedną bądź dwie rude plamki oraz rudy ogon. Kolor ogona musi rozpoczynać się u nasady, a nawet wyżej i mieć pręgowania. Oczywiście są dopuszczalne inne plamki, jednak wpływają znacząco na ocenę sędziów. W latach siedemdziesiątych został ustalony wzorzec hodowlany, który nakazywał, że oznaczenia powinny być symetryczne, nie opadać poza linię oka i nie wchodzić na uszko. Ponadto nie powinny się ze sobą łączyć. Choć istnieją inne odmiany barwne: bursztynowe, czarne, kremowe, niebieskie i szylkretowe – odmiana biała jest najbardziej klasyczna. W okolicach brzucha i bioder sierść jest dwa razy grubsza. Kolor tęczówek może być bursztynowy, niebieski bądź dwukolorowy (jedno niebieskie, drugie bursztynowe). Dwa kolory tęczówek spowodowane są różnobarwnością tęczówki, która jest wadą wrodzoną.

Charakter i usposobienie

 

Jakim usposobieniem odznacza się Turkish Van? Przede wszystkim nie lubi samotności.  Nie stroni od towarzystwa, lubi bawić się z dziećmi. Nie ma żadnych przeciwwskazań, żeby żył w domu z innymi kotami i psami. Wprawdzie te koty przywiązują się do wszystkich domowników, jednak najczęściej wybierają jedną osobę, którą obdarzają największym uczuciem, to za nią podążają niemal krok w krok. Już jako młode kotki szukają kontaktu z człowiekiem. Ważne, żeby wtedy zdobyć jego zaufanie. Obcych traktuje z dystansem. Dobrze, by mieszkał w miejscu, które ma dostęp do dużego ogrodu, ponieważ lubi się wybiegać i poskakać na świeżym powietrzu. Turecki Van nie zatracił, bowiem swoich pierwotnych instynktów.

Jako dorosłe koty lubią się wyspać i drzemać na kolanach opiekuna. Nie przepadają jednak za nieustającymi pieszczotami, czy trzymaniem na rękach. Poza tym to ciekawskie stworzenia, które chętnie zajrzą w każde miejsce w domu, szczególnie, że nie brak im odwagi. To stworzenia cechujące się dużą inteligencją. Czasem potrafią też pokazać swój charakterek, wtedy są uparte, a my musimy wykazać się niebywałą cierpliwością. Na szczęście nasz ulubieniec szybko nam się zrekompensuje za poświęconą uwagę. Musimy być jednak przygotowani na to, że jest to dosyć głośny kociak i podczas zabaw będzie często melodyjnie miauczał. Kot jest niezależny, to typowy indywidualista. Zdecydowanie jest istotą o niebanalnym charakterze.

Zdrowie i pielęgnacja

 Jak odpowiednio zadbać o kota tej rasy? Raz w tygodniu należy wyczesać jego futro szczotką. Na szczęście ich sierść nie kołtuni się. Także z powodu braku podszerstka futro nie wymaga specjalnych czynności pielęgnacyjnych. Od czasu do czasu można go wykąpać, a nie sprawi to żadnych problemów, ponieważ specyficzna struktura ich włosów sprawia, że szybko wysychają.

Koty szybko uczą się korzystania z kuwety. Oczywiście wybór żwirku zależy tylko od decyzji właściciela.

Futro Turkish Vana zmienia się w zależności od pory roku: podczas srogich zim jego okrywa jest puchata, latem jest mniej puszysta.

Matka kociąt przestaje się nimi opiekować około dziesiątego-jedenastego tygodnia życia. W dwunastym-trzynastym tygodniu życia koty stają się w pełni samodzielne.

Pamiętajmy o szczepieniach i odrobaczaniu. Sprawdzajmy oczy i pazurki (które w razie czego przycinajmy specjalną obcinaczką). Dobierzmy odpowiednio zbilansowaną dietę dostosowaną do trybu życia i wagi kota. Jedzenie musi być zróżnicowane i pełnowartościowe. Istnieje wiele chorób, na które cierpią kociaki, które został spowodowane właśnie złym odżywianiem. Przygotowanie zdrowego posiłku nie jest przecież trudne i pracochłonne.  Zapewnijmy mu dostęp do drapaka, pojemnika z trawą. Jak każde zwierzę musi mieć dostęp do miseczki ze świeżą wodą. Pomyślmy także o bezpiecznym zapleczu do zabawy, ponieważ to aktywne koty.