Angora turecka

Angora turecka

Angora turecka jest pierwotną rasą, co oznacza, że powstała bez udziału człowieka, a w wyniku upodobań kota, co do partnera. Wywodzi się od persa. Prawdopodobnie pochodzi z górzystych rejonów Wschodniej Anatolii. Dzięki odizolowaniu wyspy wykształciły swój niezwykły wygląd. Nazwa wywodzi się od stolicy jego ojczyzny – Ankary (dawniej Angory), a człon „turecka” wywodzi się stąd, że w Turcji ta rasa była znana już dawno temu. Do Francji koty dotarły w XVI wieku, dzięki staraniom przyrodnika Nicolasa-Caude’a Fabri de Peirese, a do Włoch sto lat później, gdzie stały się ozdobą salonów. W XIX wieku ich popularność zmalała na rzecz kotów perskich. Uratował je rząd turecki, który objął rasę ochroną. Opracowany program hodowlany, który był realizowany przez ogród zoologiczny w Ankarze. W Turcji te koty są, bowiem traktowane jak jeden ze skarbów narodowych, można powiedzieć, że są ich specjalnością. W Stanach Zjednoczonych rasa została dopuszczona do wystaw w latach 70. XX wieku, a w Europie w latach 80. XX wieku. Na Wyspach Brytyjskich zaczęto je krzyżować z innymi rasami. Koty jednak były bardzo drogie, ich cena sięgała 3500 dolarów! Istnieje wiele legend o przedstawicielach tej rasy. Jedna z nich mówi o tym, że Mohammed – prorok i twórca islamu był dumny z tego, że posiada białą turecką angorę i podobno wolał odciąć kawałek swojej szaty, na której spał kot niż go obudzić. Inna z nich mówi, że Mustafa Kemala Atatürka – pierwszy prezydent nowo powstałej Republiki Tureckiej odrodzi się w ciele białej Angory o oczach w różnych kolorach.

Charakter i usposobienie

 Ten mały psotnik ma niebywały temperament. Ciągle wymaga zainteresowania od swojego właściciela, ale sam jest do niego też bardzo przywiązany. Zdarza się, że faworyzuje jednego z domowników. Czasem jest nieufny wobec obcych, ale większość z nich jest otwarta i przyjaźnie nastawiona do innych. Jest ciekawski, czasem nawet wścibski, więc chętnie będzie towarzyszył nam przy wykonywaniu codziennych czynności. Ze względu na swój silny charakter mają tendencje do tego, aby dominować, jednak dobrze żyje im się w grupie. Może, więc żyć w domu, w którym mieszka inny kot lub pies. To typ, który nie lubi samotności, a więc nie powinniśmy go zostawiać samego na zbyt długo. Dobrze byłoby, gdybyśmy mieli dom lub mieszkanie z ogródkiem, ponieważ lubi ruch i dobrą zabawę. Rasa jest bardzo skoczna, lubi usadawiać się na wysokich półkach. To wesołe i żywiołowe kotki, jednak z natury są głośne. Na szczęście ich „gadatliwość” nie jest zbyt uciążliwa. Koty zachowały też instynkt łowiecki, są wyrafinowanymi myśliwymi. Do tego to bardzo inteligentne stworzenia. Turecka Angora porusza się z gracją i elegancją. Z tym kotem-indywidualistą życie nie będzie łatwe, ale na pewno nie będzie nudne.

 Wygląd i typ sylwetki

 To niezbyt duży kot, jego waga waha się w granicach 2,5-5 kilogramów. Ma umięśnione ciało o harmonijnej budowie. Sylwetka jest gibka, długa i wysmukła. Sierść – pozbawiona podszerstka rzadko się kołtuni czy filcuje. Jest naprawdę miękka i jedwabista w dotyku. Według FIFe rasa została zaliczona do II kategorii, to znaczy do kotów półdługowłosych. Mimo tego, że koty są najczęściej kojarzone z czysto białą sierścią, to istnieją różne odmiany barwne:

  • kruczoczarna o pomarańczowych oczach
  • niebieskoszara o pomarańczowych oczach
  • biała z czarnymi końcami włosów o pomarańczowych oczach
  • biała z niebieskimi końcami włosów (niebieska dymna) o pomarańczowych oczach
  • srebrzysta z czarnymi pręgami (srebrzysta tabby) o pomarańczowych lub zielonych oczach
  • jasnoruda z ciemnorudymi pręgami (ruda tabby) o pomarańczowych oczach
  • brązowa z czarnymi pręgami (brązowa tabby) o pomarańczowych oczach
  • niebiesko-kremowa z niebieskimi pręgami (niebieska tabby) o pomarańczowych oczach
  • kaliko białe, rude i czarne o pomarańczowych oczach

Różnokolorowe Angory są popularne, jednak największą popularnością cieszy się klasyczne, białe umaszczenie. Na kołnierzu, bryczesach i brzuchu sierść lekko się faluje. Podczas ruchu wydaje się lśnić. Ogon średniej długości jest proporcjonalny do ciała i przypomina trochę lisią kitę. Szyja jest zgrabna i szczupła, podtrzymuje średniej wielkości, klinowatą głowę. Uszka – duże i spiczaste zakończone są pędzelkami, czym przypominają uszy rysia. Wewnątrz małżowiny znajdują się kępki włosów. Migdałowate oczy są duże i okrągłe, a osadzone lekko ukośnie. Łapki długie i wysmukłe zakończone są małymi, owalnymi stopami z kępkami sierść między palcami. Kończyny tylne są dłuższe od przednich.

Zdrowie i pielęgnacja

Długość życia kotów wynosi od dwunastu do piętnastu lat.

Sierść kota należy czesać regularnie, raz albo dwa razy w tygodniu. Kot nie jest wybredny, ale dbajmy, aby jego dieta była urozmaicona i odpowiednio dobierajmy ją do wagi i aktywności zwierzaka. Podawajmy mu zarówno suchą, jak i mokrą karmę oraz mięso. Kot powinien mieć stały dostęp do świeżej wody.

Niedawno u Angor ujawniła się choroba HCM, czyli kardiomiopatia przerostowa. Inna choroba, która może dopaść te koty, to ataksja, czyli niezborność ruchów. To objaw problemów z centralnym układem nerwowym, a polega na utracie kontroli nad mięśniami, brakiem synchronizacji mięśni czy utratą napięcia mięśniowego. Choroba ta dotyka kocięta w wieku dwóch do czterech tygodni, które zaczynają ruszać się podobnie jak w przypadku choroby Parkinsona. Oczywiście wymagają wtedy fachowej opieki. Nadal nie wiemy, co jest przyczyną występowania ataksji, a więc nie ma na nią lekarstwa. Podejrzewa się, że jest dziedziczona recesywnie. W Stanach Zjednoczonych działa fundacja T.A.A.P (The Turkish Angora Ataxia Project), która zbiera fundusze na badania nad tą chorobą. Na stronie fundacji można kupić gadżety z logo projekty i wesprzeć ten projekt.

Ich zdrowie może się pogorszyć także z innych powodów. Przede wszystkim nie lubią gwałtownych zmian temperatury. Natomiast gen, który odpowiada za białą barwę odpowiada także za głuchotę, wysoką śmiertelność płodów i uszkodzenia serca. Na głuchotę narażone są szczególnie koty o niebieskich oczach. W przypadku, gdy koty maja oczy w dwóch różnych kolorach, może okazać się, że nasz ulubieniec nie słyszy na ucho znajdujące się po stronie niebieskiego oka. Na szczęście ta choroba nie uniemożliwia dalszego, normalnego życia, jednak nie możemy go dopuszczać do dalszej hodowli.