Opis króla zwierząt lwa.
Lew jest dużym mięsożernym ssakiem z rodziny kotowatych.
Pośród czterech wielkich, ryczących kotów jest on drugi zaraz po tygrysie. Jako jedyny żyje w zorganizowanych grupach i został zaliczony do „wielkiej piątki Afryki”, czyli do pięciu najgroźniejszych zwierząt Afryki wśród nich są: nosorożec, lampart, bawół, słoń i oczywiście lew.
Pierwotnie występował na terenach Eurazji, od Portugali do Indii, sporą część Afryki i Amerykę, od północy do Peru. Został wyeliminowany z Ameryki i Europy, ostatnim miejscem gdzie lew występował w Europie był Kaukaz, tam był spotykany jeszcze w X wieku naszej ery. W około XX wieku wyginął on w Północnej Afryce oraz na Bliskim Wschodzie. Z tego terenu został on wyeliminowany przede wszystkim przez czynniki środowiskowe i przez działania człowieka. Obecna populacja tych drapieżników około 16 tysięcy do 30 tysięcy występuje nadal w południowej oraz wschodniej części Afryki. Lew nazywany jest królem dżungli jest to dosyć błędne przekonanie, ponieważ jest on ssakiem otwartych równin.
Obecnie występuje w całej Afryce, przeważnie w części subsaharyjskiej, z wyłączeniem terenów pustynnych oraz lasów równikowych. Lwy dobrze przystosowują się do wielu środowisk, ale najbardziej gustują w sawannach, gdzie jest dosyć duża ilość ssaków kopytnych, tam właśnie obok hieny cętkowanej jest drugim po niej wielkim drapieżnym ssakiem. Lwy występują także w terenach górskich, półpustynnych i krzaczastych. W Etiopii w górach Bale pewna ilość tych osobników żyje na wysokości ponad czterech tysięcy metrów nad poziomem morza. W Południowej Afryce całkowicie zostały one wytępione, oprócz osobników żyjących w parkach narodowych Kalahari Gemsbok i Krugera, gdzie objęte są ochroną.
Bardzo mała populacja azjatyckich lwów, które w dawnych czasach występowały na Bałkanach, w lasach Grecji, Persji, aż do Indii, obecnie występuje tylko w północnych Indiach w stanie Gujarat, w lesie Gir. Odnotowane zostało, że w 2005 roku w tym rezerwacie o powierzchni około 1412 kilometrów kwadratowych, żyło 359 lwów. Ten podgatunek jest bardzo zagrożony wyginięciem.
Lew jest wielkim kotem, posiada masywne ciało z czterema bardzo muskularnymi łapami, które są zakończone bardzo ostrymi pazurami oraz mocną szczękę. Jest doskonale przystosowany do atakowania i zabicia sporo większych zwierząt. Na krótkich dystansach potrafi osiągać prędkość nawet do 60 km/h. To raczej typ sprintera, a nie długodystansowca. Kolejną cechą oprócz stadnego typu życia, która odróżnia lwy od innych kotowatych jest bardzo mocno zaznaczony dymorfizm płciowy. Samce są o prawie 35% większe i cięższe prawie o połowę od samic, posiadają także długą grzywę, która otacza ich głowę i kark oraz zachodzi na barki z wyłączeniem samców populacji z Senegalu i Tsavo, u tych drapieżników ta grzywa nie występuje lub jest bardzo szczątkowa. Sierść lwów jest koloru jasnobrązowego, na brzuchu i wewnętrznych częściach łap jest biała, jego uszy i grzbiet jest czarny. Grzywa samca jest barwy brązowo – żółtej przez rudą, kremową aż do prawie czarnej.
Bardzo rzadko, ale jednak jest spotykana barwa umaszczenia biała. Młode lwa posiadają na ciele cętki, ale z wiekiem one zanikają. W sprzyjających mu warunkach jego donośny ryk można usłyszeć nawet z odległości pięciu kilometrów. Samce, które w stadzie dominują wykorzystują swój potężny ryk, aby obcym oznajmić, że to one przewodzą na zajmowanym przez nich terenie, a członkom jego stada ryk lwa wskazuje swoje aktualne umiejscowienie. Pierwsze lwy raczej nie miały grzywy. Ten element płciowego dymorfizmu lwów prawdopodobnie zaczął się pojawiać między 320 tysięcy a 190 tysięcy lat temu. Grzywa lwa świadczy o jego dobrym zdrowiu, im większa i gęstsza tym noszący ją osobnik potężniejszy i bardziej zwinny. Badania nad tym gatunkiem wykazały, że wybór partnera przez samicę jest uzależniony od wyglądu jego grzywy. Im dłuższą grzywę i ciemniejsze jej ubarwienie to ten osobnik jest chętniej wybierany przez samice. Grzywa, która wygląda groźnie powoduje większą przewagę samca broniącego rewiru swojego stada, a także stanowi ona naturalną ochronę szyi i głowy podczas niebezpiecznego ataku, co właśnie zwiększa szansę na przetrwanie samicy oraz jej młodych. Bujnej grzywy nie posiadają samce, które nie osiągnęły jeszcze dojrzałości płciowej. U samców wykastrowanych grzywa się nie rozwija, a jeśli była ona już rozwinięta przed tym zabiegiem to może ona nawet zaniknąć. Grzywa lwa ciemnieje wraz z jego wiekiem. Wadą tej ozdoby lwa, jaką zdecydowanie jest grzywa niestety jest to, że nie może on się z nią całkiem bezszelestnie przemieszczać. Badania, które zostały przeprowadzone w ogrodach zoologicznych w Ameryce wykazały zależność między warunkami klimatycznymi a wielkością grzywy lwa. W temperaturze niskiej samcom wyrasta bujniejsza grzywa z długim włosem. Osobniki przebywające w wyższej temperaturze mają rzadszą i krótszą grzywę.
Występuje także inny gatunek lwów – białe lwy. Informacje o istnieniu tego gatunku na terenie Afryki znane już były od stuleci, ale nie było na to faktycznych dowodów, dlatego te historie o tych osobnikach uważane były za legendę czy mit. W obecnych czasach już udowodniono, że oprócz lwów albinosów zdarzają się również przypadki całkiem naturalnej, białej barwy. Zdarza się to pod wpływem działania recesywnego genu, który występuje wtedy u obojga rodziców, ale takie przypadki zdarzają się bardzo rzadko. Pierwszym udokumentowanym przypadkiem natrafienia na białego lwa pochodzi z 1928 roku. Następne przypadki zostały zapisane w latach czterdziestych i pięćdziesiątych XX wieku. W 1975 roku w prywatnym rezerwacie Timbavati, który przylega do Parku Krugera został znaleziony miot złożony z dwóch całkiem białych (samca i samicy) i jednego lwiątka normalnej barwy (samicy). Białe lwiątka nie posiadają cętek na ciele, rodzą się całkiem białe. Z wiekiem ich futerko zaczyna ciemnieć i nabiera koloru kremowego albo kości słoniowej. Wszelkie gatunki białych lwów do tej pory znane, które występują w naturalnych warunkach pochodzą z bliskich terenów Parku Krugera. Pozostałe wyginęły, prawdopodobnie przyczynili się do tego ludzie.
Niestety turyści żądni myśliwskich trofeów są w stanie zapłacić każdą nawet najwyższą cenę, aby tylko mieć możliwość zabicia białych lwów. Obecnie większość przebywających w ogrodach zoologicznych białych lwów uzyskiwana jest przez celowe dopuszczanie do rozrodu par osobników posiadających gen, który jest odpowiedzialny za taką kolorystykę.
Wszystkie lwy posiadają, 38 czyli 19 par chromosomów, w tym są dwa chromosomy płciowe oznaczone, jako X i Y. Jako jedyne z rodziny kotowatych żyje w tak zwanych grupach rodzinnych. Stado przeważnie składa się z 3 do 30 osobników, które tworzą spokrewnione samice, ich potomstwo płci obojga oraz kilku spokrewnionych samców, którzy muszą bronić swojego terenu i zapładniać samice. W większości stad obecnych jest od 2 do 12 dorosłych już lwów. Wielkość oraz zagęszczenie tych stad uzależniona jest bardzo od warunków panujących na danym terenie, czyli od dostępności pożywienia i ilości lwów na danym rejonie. Każde stado posiada swoją własną hierarchię, gdzie najsłabszy samiec ma wyższą rangę od samic. Samce cały czas walczą o przewodzenie w stadzie z innymi lwami i dlatego bardzo rzadko się zdarza, aby samiec przebywał w stadzie dłużej niż trzy lata. Jeśli samiec władający stadem zostanie pokonany przez innego lwa, to odchodzi on do tego stada i przeważnie już do niego nie powraca. Młode samice przeważnie zostają na stałe w swoim stadzie, a młode samce opuszczają je po osiągnięciu płciowej dojrzałości. To nietypowe zachowanie, czyli życie stadne, które raczej nie zdarza się u kotowatych można tłumaczyć zwiększeniem skuteczności pozyskiwania pożywienia oraz zwiększenia przeżywalności młodych. Większa ilość lwów żyje w stadzie, ale dosyć często również zdarzają się przypadki samotnego trybu życia. Poza tym często zdarza się, że samce, a także samice oddalają się od stada, żeby polować samotnie, co oczywiście może sugerować, że ich wspólne polowania nie są najsilniejszym czynnikiem, który wzmacnia ich relacje społeczne. W obronie stada przed czyhającym na nich niebezpieczeństwem lwice stają razem z samcami. Samce najmocniejsze stają z przodu, a reszta tego stada tuż za nimi.
Lwy większość swojego czasu poświęcają na odpoczynek nawet do dwudziestu godzin. Są zwierzętami mięsożernymi polują przeważnie na ssaki kopytne takie jak antylopy, gazele, bawoły afrykańskie, żyrafy, guźce, zebry, a także bardzo rzadko młode większych zwierząt jak słoni, nosorożców i hipopotamów. Kiedy są bardzo głodne i brakuje im pożywienia napadają nawet na zwierzęta hodowlane, różne gryzonie, padlinę, ptaki oraz potrafią zaatakować ludzi. Człowiek bardzo obawia się ataku tego drapieżnego kota.
Oczywiście takie przypadki atakowania ludzi się zdarzają, ale bardzo rzadko. Jeśli lew ma pożywienie pod dostatkiem to typowym zachowaniem u lwa na widok człowieka jest odwrócenie się jego w przeciwnym kierunku.
Lew w historii często był utożsamiany z władcami. Król Szwecji Gustaw Adolf był znany jako Lew Północy, a król Anglii Ryszardmiał przydomek „Lwie Serce”.
Wizerunki lwów służyły do pilnowania tronów we Francji oraz biskupich tronów w średniowieczu.