Opis dzikiego kota manul.

Manul jest małym drapieżnym ssakiem z rodziny kotowatych potocznie nazywany kocim niedźwiadkiem, pojawił się około dwóch milionów lat temu.

Najczęściej spotykany i rozpowszechniony jest na terenach Azji Środkowej, od Zakaukazia, wschodniego wybrzeża Morza Kaspijskiego przez Uzbekistan, Turcję, Kazachstan po Tybet, Mongolię, Ałtaj i Syczuan w Chinach. Na południu przeważnie przebywa na terenach Iranu, Pakistanu i Afganistanu. Jego środowiskiem życia stepy, równiny, obszary górskie, na których nie ma drzew oraz skaliste pustynie. Można go napotkać do 4, 5 tysiąca metrów nad poziomem morza. Na większości tych obszarów jest chronionym gatunkiem. Sierść Manula jest długa i bardzo gęsta, po stronie brzucha nawet o dwa razy dłuższa niż na grzbiecie.Ubarwienie jego sierści jest od szarej do rudej, z mało widocznymi pasami koloru ciemnego na ogonie i łapach oraz wyraźnymi znaczeniami na głowie. Posiada trochę dłuższy od domowego kota ogon, jego łapy są krótkie i bardzo umięśnione oraz szeroką, krótką głowę z małymi, lekko zaokrąglonymi uszami. Peter Pallas to pierwszy przyrodnik, który żył w XVIII wieku i zajął się zbadaniem i opisaniem tego gatunku, właśnie od jego nazwiska pochodzi jego angielska nazwa „Pallas Cat”. Przez długi okres był zaliczany do rodzaju Felis, uważa się, że jest bardzo powiązany ze żbikiem. Są jednak pewne różnice w budowie czaszki Manula, a także okrągłe źrenice charakterystyczne wśród większych kotów. To było powodem powstania specjalnie dla niego rodzaj Otocolobus spośród rodziny Felinae, czyli małe koty. Głównym pożywieniem Manuli są szczekuszki takie małe ssaki z rodziny zajęczaków, drobne gryzonie oraz ptaki.

Samica Manula swoją dojrzałość płciową po pierwszym roku życia. Ciąża u Manuli trwa około 66 do 75 dni. Przeważnie rodzi się po 3 – 4 młode, ale zdarzają się też przypadki, że może być 6 kociąt. Długość jego ciała wynosi około 50 – 65 cm, ogona 21 – 31 cm, a waga waha się od 2, 5 do 3, 5 kg. Manule są aktywne w nocy, w ciągu dnia skrywają się w norach innych zwierząt, rozpadlinach skalnych oraz w małych jaskiniach. Są to bardzo skryte i samotnie żyjące drapieżniki, rejony samców wynoszą około czterech kilometrów kwadratowych.

Wyróżniane są trzy podgatunki Manula:

– manul Pallas istnieje od 1776 roku spotykany w Mongolii;

– ferrunginea Ognev pochodzi z 1928 roku przebywała na terenach Afganistanu, Iranu i Turcji;

– nigripecta Hodgson odkryty 1842 w Tybecie i Kaszmirze.

Manule są najsłabiej znanym gatunkiem wśród dzikich kotów świata. Wiedza o tym drapieżniku jest bardzo mała, wynika to przede wszystkim z tego, że jest on bardzo skrytym gatunkiem. Jego zachowanie jest nawet zauważalne w ogrodach zoologicznych, gdzie nie lubi się pokazywać, a tym bardziej nie znosi aparatów fotograficznych i kamer. Bardzo ważną informacją, którą powinno się wspomnieć jest wyjątkowa długowieczność tych kotów. Na wolności przeżywają nawet dwanaście lat, ale niestety na wolności jest ich już coraz mniej. Doniesienia wskazują na to, że w roku 2006 Manula posiadało 45 ogrodów zoologicznych, w tym 27 to ogrody europejskie. Ilość światowej populacji tych drapieżników w ogrodach zoologicznych wynosi około 170 osobników. W Polsce Manule posiadają ogrody zoologiczne w Łodzi, Krakowie, Poznaniu oraz w Warszawie. Jest bardzo rzadkim okazem. Największym problem, który spotyka dosyć często hodowców jest toksoplazmoza, na którą często zapadają i umierają przeważnie młode osobniki. Przez wiele długich lat polowano na tego drapieżnika, ze względu na jego miękkie, lśniące futerko. Kolejnym zagrożeniem dla nich nadal dosyć aktualnym, prócz kłusowników to trutki, które są umieszczane na ich pożywieniu, czyli na zjadanych przez nich zwierzętach.

Są to bardzo piękne koty, ale trzeba bardzo zadbać o to, trzeba objąć je szczególną ochroną, a wtedy na pewno jeszcze długo będziemy mogli się cieszyć ich wyjątkowym wyglądem.