Kot domowy.

Kot domowy, podobnie jak jego dzicy przodkowie, ma smukłe i zgrabne ciało oraz okrągłą lub trójkątną głowę o dużych oczach, przystosowanych do widzenia o zmroku. Kończyny jego są zakończone ostrymi, wciąganymi pazurami. Przednie łapy ma pięciopalczaste, tylne – czteropalczaste. Najlepiej rozwiniętymi zmysłami kota są słuch i wzrok (węch kot ma słaby). Zwierzę to dobrze skacze i wspina się na drzewa, biega szybko, choć tylko na krótkich dystansach, umie pływać, ale nie lubi wody ani wilgoci, co wiąże się ściśle z właściwościami jego okrywy włosowej, która nie chroni przed wodą.

Sierść kota ma różną długość i barwę, w zależności od rasy i odmiany.

Koty rasowe, szczególnie perskie i syjamskie, mają wielu wielbicieli. Należy dodać, że te pięknie umaszczone, o bogatej okrywie włosowej koty są bardzo drogie i należą raczej do zwierząt luksusowych.

Największe hodowle kotów znajdują się we Francji, Holandii, Anglii i USA.

W 1871 r. powstał w Anglii „National Cat Club”, który zorganizował pierwszą wystawę kotów rasowych. Od tego czasu zaczęły licznie powstawać kluby zrzeszające hodowców i miłośników kotów rasowych. W 1934 r. większość europejskich klubów i hodowców została zrzeszona w Międzynarodowej Federacji Hodowców Kotów w Europie – FIFE.

Wielką zasługą FIFE jest opracowanie wzorców kotów rasowych, wykazu ich ras i odmian.

W Polsce – również w 1934 r. – powstał Klub Hodowców i Miłośników Kotów Rasowych przy Związku Hodowców Zwierząt Futerkowych. Okres wojenny przerwał działalność Klubu, który do dziś nie został reaktywowany. Koty z polskich, amatorskich hodowli biorą jednak udział w wystawach międzynarodowych, gdzie są bardzo wysoko oceniane. Mimo to, „kocie sprawy” nadal nie są w Polsce uregulowane.

Rasy kotów.

Klasyfikacja zatwierdzona przez FIFE dzieli koty domowe na trzy zasadnicze grupy: krótkowłose, długowłose i nagie. W grupach tych mieszczą się rasy kotów z podziałem na ich odmiany, różniące się ubarwieniem, długością włosa i innymi cechami.