Kot ragdoll
Tego zadziwiająco pięknego kota wykreowali amerykańscy hodowcy typowego dla Stanów Zjednoczonych. Kot półdługowłosy o typowym wyglądzie Syjama.
Najprawdopodobniej Ann Baker z Riverside zachęcona zwycięskim marszem w Europę kotów perskich z kolorowymi oznakami i kotów Birmańskich, pierwsza zaprezentowała zdziwionej publiczności kota nazwanego „Ragdollem” czyli „szmacianą lalką”.
W Stanach zjednoczonych ulubionymi zabawkami są szmaciane lalki, ponieważ można z nimi robić co się chce nie psując ich przy tym.
Ann Baker, która zresztą swoją hodowlę opatentowała, twierdziła że Ragdolle nie odczuwają bólu i mogłyby biegać nawet po rozżarzonych płytach kuchennych.
Takie i inne opowieści miały na celu wyłącznie rozsławienie kotów tej rasy aby się mogły lepiej sprzedawać. Z powodu tych i innych pokrętnych doniesień upłynęło sporo czasu zanim koty te zostały uznane za rasę.
Rasa powstała na początku lat 60-tych a dopiero w późniejszych latach 80-tych koty zaczęły triumfować na kocich wystawach jako gwiazdy. Należy przyznać że koty Ragdolle odziedziczyły po swoich perskich i birmańskich przodkach bardzo sympatyczne cechy: są bardzo spokojne, o zrównoważonym temperamencie i przyjaźnie nastawione do człowieka, szukają w nim kontaktu i chętnie pozwalają się nosić na rękach. Ragdolle, mimo sporych rozmiarów, zupełnie się odprężają, nawet jeśli się je nosi nie prawidłowo.
STANDARDY I ODMIANY
Typ, Tułów, Kończyny, Ogon
Masywny duży kot o muskularnym tułowiu, szerokiej dobrze rozwiniętej klatce piersiowej. Kończyny są średniej długości, tylne są dłuższe od przednich. kotki są wyraźnie mniejsze od kocurów i podobnie jak u innych ras kotów długowłosych, są w pełni wyrośnięte dopiero w wieku 3 lat. Ogon jest długi, dosyć gruby u nasady. Mocno i silnie owłosiony.
Głowa, oczy, uszy
Średniej wielkości głowa, kształtem przypominająca nieco klin. Pożądany jest silny, okrągły podbródek. Nos jest odrobinę zadarty. Pucowate policzki płynnie przechodzą w pyszczek. Uszy są średniej wielkości, u nasady szeroko otwarte. Idealne uszy muszą mieć zaokrąglone wierzchołki i być zakończone wyraźnie widoczną kępką włosów. Oczy są ciemnoniebieskie, duże i owalne; odstęp między nimi powinien być dość duży. Im niebieski oczy są ciemniejsze tym lepsze.
Sierść
Futro jest średnio długiego do długiego, przy czym coraz bardziej na popularności zyskuje futro dłuższe. Najdłuższe włosy są na szyi i tworzą kryzę okalającą pyszczek, a pod brodą układają się na kształt śliniaczka. Na brzuchu, piersi i szyi okrywa włosowa jest dłuższa. Samo futro jest gęste, z miękkim podszyciem. Włosy są jedwabiste i nadają futru charakterystyczny dla Ragdolli połysk, którego nie można pomylić z innym.
Umaszczenie
Ragdolle występują w trzech odmianach barwnych – dwukolorowe,
„w rękawiczkach” i
colourpoint, przy czym „w rękawiczkach” i colourpoint nie są uznane.
Odmiany Barwne
Colourpoint; podstawowa barwa ciała musi być jaśniejsza od oznak, a pierś, śliniaczek musi być jaśniejsze od barwy ciała. Oznaki tradycyjne występują na uszach, pyszczku maska), nogach i ogonie. Powinny kolorystycznie harmonizować z barwą reszty ciała. maszczenie to występuje w odmianach: ciemnobrązowej, niebieskiej, czekoladowej, lila.
Dwukolorowe: barwa ciała powinna być jaśniejsza od plam występującym na kocie. Grzbiet i brzuch muszą być jasne, podobne jak i nogi. Nos konieczna ma być różowy. Ciemne są uszy, pyszczek (maska)i ogon. Muszą one być mocno skontrastowane, najwyżej zaś cenią maskę obwiedzioną na biało, w kształcie litery „V”. Biało-ciemnobrązowa, biało-niebieska, biało-czekoladowa, biało-lila.
„W rękawiczkach”: barwa ciała i oznaki są takie same jak u odmiany colourpoint za wyjątkiem stóp i brody. Broda musi być biała, od niej ciągnie się biała smuga do nosa. Na przednich łapach są długie, białe „rękawiczki”, na tylnych kończynach zaś biel powinna sięgać pięty. Od śliniaczka w dół, miedzy nogami biegnie biały pas, który ciągnie się aż do ogona. Umaszczenie to występuje w odmianach barwnych: ciemno-brązowej, niebieskiej, czekoladowej, lila.
Mitted jest wzorcem umaszczenia typowym dla futra kotów Birmańskich. Przy tym zamknięta maska jest tak samo pożądana jak wyraźnie zabarwiony ogon. Zabarwienie przednich kończyn u tej odmiany, odpowiadające barwie oznak (ciemno-brązowe, niebieskie)
powinno sięgać do kości śródręcza, poniżej których powinno symetrycznie przechodzić w białe rękawiczki. Tylne kończyny powinny u kotów mitted być do wysokości stawu stępu (połowy długości kończyn) białe. Grzbiet i boki ciała mogą być w zależności od koloru oznak trochę cieniowane, jednak pierś, kołnierzyk na szyi i podbródek pozostają białe. Biała plama na czole u kotów mitted jest niepożądana.