Odmianę kota perskiego, uchodzącą w obecnym czasie za jedną z najstarszych kocich ras, możemy bez najmniejszego cienia wątpliwości zaliczyć do typowej arystokracji kociego gatunku.
Początki pojawienia się tej rasy na kontynencie europejskim sięgają początku XVI wieku. Jest kilka teorii mówiących o pierwotnym pochodzeniu tej rasy, jedna z nich skłania się ku tezie, że koty te niejako miałyby dotrzeć do Europy za pośrednictwem czy to rycerzy czy też ich wiernych giermków powracających z wypraw krzyżowych z terenów dawnej Persji. Inna mówi o ich rodowodzie związanym z rasą angorską i dziko żyjącymi kotami nazywanymi manule i wywodzącymi się z terenów środkowej Azji.
Pierwsi przedstawiciele tej rasy mieliby posiadać jakoby nieco krótszą okrywę włosową i być nieco smuklejszymi osobnikami tej rasy.
Warto nadmienić także, że jest to rasa, która cieszyła się bardzo dużym zainteresowaniem samej królowej Wiktorii i ona to była pierwszą oficjalną propagatorką hodowli kotów perskich na terenie Wielkiej Brytanii. Pierwszy oficjalny Klub Persa w tym kraju powstał w 1890 roku.
Przyjmuje się, że dzisiejszy wygląd persa w znacznej mierze został uformowany przez hodowców amerykańskich, do których to koty tej rasy miałyby dotrzeć w początkowym okresie lat siedemdziesiątych XIX wieku. Do naszego kraju koty te miałyby dotrzeć z terenu Niemiec również w latach siedemdziesiątych tyle, że o sto lat później. Jest to bez wątpienia jedna z doskonalszych ras kota w typie kota kanapowego o charakterze reprezentacyjnym, dożywającego przeważnie okresu 14-15 lat.
Charakter i usposobienie
Pośród wielu osób koty perskie uchodzą za jedną ze spokojniejszych i łagodniejszych kocich ras, potrafiącą się w bardzo znaczący sposób przywiązać do członków rodziny, z którymi przyjdzie im zamieszkiwać. W zamian za pieszczoty są w stanie ofiarować bardzo wiele uczucia. Jednym z wymarzonych i uwielbianych przez te zwierzęta zajęć jest zabawa, zarówno z dziećmi jak i osobami dorosłymi. Czasami jednak może zdarzyć się im okazanie nieco znaczniejszego uporu. Zwierzęta niemające na ogół problemu z akceptacją osób z zewnątrz w progach mieszkania, które zamieszkują.
Uchodzą za jedną z kocich odmian pozbawionych niemalże całkowicie agresji, dlatego też na ogół potrafią dobrze dogadywać się z innymi zwierzętami zamieszkującymi z nimi wspólnie pod jednym dachem. Persy są zwierzętami stosunkowo dosyć dobrze potrafiącymi przystosować się do nowych warunków otoczenia. Nie przejawiają jakiegoś większego rodzaju szczególnych zainteresowań łowczych, są bez wątpienia stworzeniami uwielbiającymi zaciszne wylegiwanie się na kanapie najlepiej tuż u boku swego opiekuna, gdyż niezbyt dobrze przychodzi im znosić samotne pozostawanie w domu przez dłuższy okres czasu. Lubią czasem znaleźć się w centrum zainteresowania.
Wygląd i typ sylwetki
Kot perski jest typem kota występującym w wielu różnorakich wariantach ubarwienia swej sierści. Przyjmuje się, że odmian barwnych występujących u tych kotów jest ponad 150, również kolor oczu jest zazwyczaj różny, może on być także mieszanym np. jedno oko koloru pomarańczowego, drugie niebieskiego. Cechy charakterystyczne dla tej rasy to puszysty ogon na całej swej długości oraz tzw. pędzelek sierści znajdujący się w wewnętrznej stronie ucha, jak też pomiędzy opuszkami palców wszystkich czterech kocich łap. Okrywa włosowa występująca u tych kotów jest długa, mogąca osiągać średnią długość ok. 10 cm. jest a przynajmniej powinna ona być miękka w dotyku. Potrafiąca również nadać dodatkowej krągłości jego krępej budowie ciała. Waga kota wacha się od 2,5kg nawet do 7 kg. Przedstawiciele tego gatunku kota posiadają masywne i silne łapy, dużą ale proporcjonalnie przedstawiającą się głowę z nieco spłaszczonym nosem. W związku z tak nietypową budową głowy mogą pojawiać się problemy z oddychaniem, wadami w uzębieniu oraz łzawieniem oczu.
Jest to także odmiana kota wymagającego ze strony swego opiekuna poświęcenia odpowiedniej ilości czasu na pielęgnację jego jakże niesamowitej sierści. Najlepiej poświęcając w tym celu od kilku do kilkunastu minut dziennie.