Żbik czy może kotożbik?

Żbik to następny gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych. W 1758 roku po raz pierwszy został opisany przez Karola Linneusza pod nazwą Felis catus, kierując się wyglądem domowego kota. Nazwę swoją żbik zyskał dzięki niemieckiemu przyrodnikowi Schreberowi w 1775 roku, obserwował on to zwierzę w Niemczech w jego naturalnym środowisku. Oficjalnie przyjęta klasyfikacja podzieliła żbiki na trzy podstawowe grupy:

– Felis silvestris silvestris, czyli żbik europejski;

– Felis silvestris lybica, czyli kot nubijski;

– Felis silvestris ornata czyli kot stepowy.

Przeważnie występuje w Europie, na Kaukazie oraz w Azji Mniejszej. Terenami najchętniej zamieszkiwanymi przez żbika są gęste lasy górskich obszarów, choć najlepiej czują się na skraju leśnych kompleksów. Schronienie dla siebie znajdują wśród drzew, a podczas polowań na terenach otwartych, ukrywają się na śródleśnych polanach, łąkach oraz na polach.

W Polsce, we wschodniej części Karpat szacowano, że przebywa tam około dwustu żbików. Długość jego ciała wynosi około 45 do 90 centymetrów, a długość ogona żbika to około 25 do 40 centymetrów, jego wysokość wynosi około 25 do 35 centymetrów w kłębie, a waży około czterech do dziesięciu kilogramów. Jego futro jest dosyć gęste i długie, a ubarwienie żółto – szarawe w prążki ciemnego koloru. Nad opuszkami, na jego tylnych kończynach są umieszczone czarne plamy.

W Polsce może jest ich 200 sztuk.

Rozzłoszczony żbik układa swoje uszy płasko na głowie, szeroko otwiera swoją czerwoną paszczę, głośno przy tym parskając, a jego sierść się jeży, grzbiet wygina w łuk to sprawia wrażenie, że staje się ogromny. Samice dojrzewają płciowo w wieku dziesięciu miesięcy, a samce o rok później. Po okresie ciąży, która u samic żbika trwa od 65 do 69 dni, na świat przychodzi od jednego do czterech małych kociąt.

Pokarm tego drapieżnego kota stanowią małe ssaki, gryzonie, ryby, żaby, ptaki, młode sarny, jagnięta, jelonki oraz czasami zdarza im się polować na owady. Żbik został wpisany w 1980 roku do aneksu II konwencji berneńskiej, która zajmuje się ochroną gatunków dzikiej flory i fauny europejskiej oraz ich siedlisk. W wielu krajach zostały wprowadzone ograniczenia, które mają służyć ochronie tych kotów. W niewoli żbiki mogą żyć nawet od dwunastu do osiemnastu lat. Te drapieżne koty polują tylko na ziemi, o zmierzchu lub nad ranem. Młode koty bardzo się obawiają łasic oraz gronostai, które są ich naturalnymi wrogami.

Żbik afrykański ma krótsze owłosienie oraz cieńszy ogon w porównaniu do żbika europejskiego. Z powodu dosyć częstego łączenia się kotów domowych ze żbikami naukowcy uważają, że spora część tych europejskich drapieżników to mieszańce, czyli inaczej zwane koto – żbiki. Młodego kocięta, choć są niezbyt duże i wyglądają bardzo niewinnie i słodko to potrafią użyć swoich pazurków oraz uzębienia, jak tylko zajdzie taka potrzeba. Według niektórych naukowców nie ma raczej tylko w Polsce żbików czystej krwi, gdyż zostały one ponoć wymieszane z kotami dachowcami.