Opis serwala przedstawiciela dzikich kotów.

Serwal jest gatunkiem drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych, przeważnie występujący na południe od Sahary.

Dawniej zamieszkiwały także okolice gór Atlas w północno – zachodniej Afryce, ale ostatni raz widziano je tam ponad dwadzieścia lat temu. Najchętniej zamieszkiwanym terenem przez serwali są obszary porośnięte wysoką trawą przede wszystkim tereny stepowe, gdzie jest łatwy dostęp do wody. Raczej nie spotkamy tego kota na obszarach całkiem pustynnych ani w lesie tropikalnym. Ten gatunek nie występuje także na południowym krańcu kontynentu Afrykańskiego.

Jest średniej wielkości, a jego szczupłe ciało osadzone jest na długich łapach. Ma niedużą głowę z niewielkimi uszami, która jest osadzona na długiej szyi. Uszy serwala wychwytują każdy nawet najmniejszy dźwięk. Jego futro jest koloru jasnożółtego, ozdobionego cętkami koloru czarnego. Czasem zdarzają się całkiem czarne serwale. Posiada dosyć krótki, sięgający do pięt ogon i ozdabiają go czarne plamki oraz pierścienie. Łapy serwala bardzo przypominają kończyny geparda, ale posiadają całkiem inną rolę do spełnienia. Jego łapy umożliwiają mu wykonywać wspaniałe skoki. Długość jego ciała wynosi od 60 do 100 cm, jego ogon wynosi 30 – 45 cm. Jest to dosyć wysokim kotem jego średnia wysokość w kłębie wynosi około sześćdziesięciu centymetrów, a także bardzo lekkim ssakiem waży około siedmiu do osiemnastu kilogramów. Samice przeważnie są sporo mniejsze od samców.

Tak samo jak większość kotowatych także serwale należą do samotników. Jego terytorium przeważnie obejmuje powierzchnię od 10 do 30 kilometrów kwadratowych, ale rejony samców są dużo większe rewiry, które patrolują samice. Rejony kilku osobników mogą na siebie nachodzić, ale te drapieżniki są raczej aspołeczne. Samce i samice spotykają się ze sobą tylko podczas rui. Najczęściej wyruszają na łowy o zmierzchu, ale potrafią atakować także w dzień, jeśli zwierzę, na które ostrzą sobie pazurki jest aktywne właśnie w tym czasie. Samice opiekujące się swoimi młodymi również wolą polować w dzień, a w nocy pilnują swoich potomków przed atakami większych drapieżników, które polują przy świetle księżyca.

Serwale komunikują się między sobą przy pomocy warczenia, mruczenia, syczenia oraz ostrych krzyków. Gody u tych drapieżnych kotów odbywają się o różnych porach roku. Po nich dochodzi do ciąży, która trwa od 67 do 77 dni. Podczas porodu na świat przychodzi od jednego do pięciu młodych i ważą około 250 gramów. Do porodu dochodzi w szczelinie skalnej albo opuszczonej norze. Tam samica w czasie połogu przebywa przez większość swojego czasu. Małe kocięta ssą mleko przez około cztery do siedmiu tygodni. Samica, która ma młode, aby je wykarmić musi polować dwa razy więcej. Zostają z matką przeważnie do roku czasu. Wszystkiego wtedy się od niej uczą. Samica wraz z młodymi poluje w ciągu dnia, ale najpierw ukrywa je w jakiejś norze lub gęstej, wysokiej trawie, przy czym często zmienia im kryjówkę. Kocięta płci męskiej toleruje tylko do chwili uzyskania przez nich samodzielności, natomiast kocięta o płci żeńskiej mogą z nią przebywać dłużej, aż do osiągnięcia przez nich dojrzałości płciowej, którą osiągają po dwóch latach.

Ich pokarmem przeważnie są drobne gryzonie i kręgowce oraz ptaki. Potrafi również łowić ryby, zjada gady, owady oraz płazy. Swoją dietę urozmaica owocami i trawą. Poluje prawie zawsze z ziemi, przy ataku skacze wysoko, odrywając przy tym wszystkie swoje cztery kończyny. Skacze również, aby wypłoszyć zdobycz z gęstej roślinności. Jeśli poluje na większe zwierzę to atakuje za pomocą swoich czterech kończyn, gryzie ją i odskakuje. Serwal, jeśli potrzebuje zdobyć pożywienie potrafi kopać głęboko, żeby wydobyć swoją ofiarę z podziemnego tunelu na przykład po kretoszczura.

Serwal jest kotem, którego dosyć łatwo można oswoić. To zauważyli już starożytni Egipcjanie. Serwale były najchętniej przywożonymi przez nich kotami z południowych rejonów swojego kraju. Były one wykorzystywane podczas polowań na ptaki oraz w świątyniach, gdzie czczono kocie bóstwa. Do teraz liczna grupa ludzi hoduje w swoich domach serwale. Niestety dosyć często się zdarza, że są to bardzo nieodpowiedzialne osoby, które nie posiadają żadnego doświadczenia w wychowywaniu dzikich kotów. Przeważnie w takich przypadkach oddawane są do ogrodów zoologicznych lun niestety dalej męczą się w czterech ścianach, nie posiadając odpowiedniej przestrzeni, która umożliwia im wystarczającą ilość ruchu. Często się zdarza, że dzikie koty kupują ludzi bogaci tylko na pokaz, aby móc się przed kimś pochwalić swoją zdobyczą, czyli dla tak zwanego „szpanu”.

Największą ilość serwali oraz innych dzikich zwierząt posiadają w domach Amerykanie. W Stanach Zjednoczonych powstała nowa rasa – Savannah, która została stworzona z krzyżowania kota domowego z serwalem. Serwale przeważnie nie popadają w problemy z miejscowymi rolnikami czy hodowcami zwierząt domowych. Wprost przeciwnie są dosyć chętnie widziane, ponieważ doskonale tępią gryzonie. W dawnych czasach bardzo chętnie na niego polowano.

Obecnie serwal chroniony jest przepisami Konwencji Waszyngtońskiej CITES. Ochroną objętych jest trzynaście podgatunków, w tym jeden z nich, który jest na granicy wymarcia. Niestety tylko w dziewięciu na czterdzieści jeden krajów, w których żyją serwale uznawany jest całkowity zakaz polowania na te drapieżne koty.